بررسی منشاء گاز در چاههای آب دشت بهار، شمال همدان

نوع مقاله : یادداشت فنی (5 صفحه)

نویسنده

استادیار /دانشکده علوم پایه. دانشگاه بوعلی سینا همدان. ایران

چکیده

در شمال شهر همدان دشت وسیعی قرار دارد که در آن شهرهای بهار، لاله‌جین و فامنین قرار گرفته‌اند. در اطراف این شهرها بخصوص در قسمت شرقی دشت تعداد زیادی چاه کشاورزی حفر شده است که آب آنها  بد بو و بد مزه می‌باشد. اندازه‌گیریها نشان می‌دهد که مقدار زیادی گازهای  HCO‌3- ,CO2 ,SO2  از این چاهها متصاعد می‌شود. ترکیب این گازها با آب تولید اسید می‌کند که شدیداً برای وسایل درون چاه خورنده می‌باشند. مطالعات مختلف منشا این گازها را هیدروترمال معرفی می‌نماید. شواهدی که در این تحقیق به دست آمده است  این نظریه را تأیید نمی‌کند.   

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Evaluation of Gas Origin in Water Wells in the Bahar Plain, North of Hamedan City, Iran

نویسنده [English]

  • M Barati
Assistant professor, Faculty of Science, Bu-Ali Sina University. Hamedan. Iran
چکیده [English]

The Bahar great plain is located in north of the Hamedan  city. Bahar, Lalejin, and Famenin cities are also situated in this plain. In the vicinities of these cities especially in the eastern parts of the plain, lots of water wells are dugout with very bad taste and smell in waters. Greate amount of HCO­­3-, CO2, SO­­2 gases are exhalative from these wells. Acids formed from reaction of these gases and water, erode well instruments. Gases are stated to have hydrothermal origin according to several studies. The result of this research does not support this hypothesis

کلیدواژه‌ها [English]

  • Hydrothermal
  • Bahar plain
  • Gas
  • Fault
امیری م، اسدیان ق، مروت امیری ع (1388) علل گازدار شدن چاه‌های آب کشاورزی در دشت­های شمالی استان همدان و خوردگی تجهیزات آن­ها. مجله پژوهش آب ایران، سال سوم، شماره چهارم : 51-62.  
خانلری (1386) بررسی پدیده گاز‌دار شدن چاههای آب در دشت چهاردولی – کردستان. گزارش یک طرح تحقیقاتی.
سازمان زمین شناسی ایران (1977) نقشه زمین شناسی همدان (250.000/1).  
شمسایی ا،  فرقانی ع (1390) بهره‌برداری تلفیقی از منابع آب سطحی و زیرزمینی در مناطق خشک. تحقیقات منابع آب ایران، سال هفتم شماره 2: 26-36